Welkom op de Medulawi Blog

Op dit blog zullen we u op de hoogte houden van het laatste nieuws omtrent Medulawi. U vindt hier onze nieuwsbrieven, de informatie over de kinderen die op een beurs van Medulawi studeren, en nieuws uit het ziekenhuis in Lilongue.

Verhalen uit Malawi



Hoogtepunten uit het reisverslag van Jojanneke Heidema, Malawi 2013


De eerste dagen in Blantyre brachten we door met de schoolprojecten:
Het was heel erg leuk om Frank, Rosena en vooral ook Jeannie te ontmoeten, die hun uiterste best doen om hulpbehoevende kinderen te selecteren en hen te begeleiden tijdens hun schooltijd. Er zijn een aantal scholen die Medulawi sponsort, en die we de komende dagen gaan opzoeken. Meestal worden de leerlingen aangemeld door het hoofd van de school. Als het schoolgeld stopt omdat ouders geen geld hebben, moeten ze eigenlijk van school af. Als het kind en de familie wel heel gemotiveerd zijn om de school af te maken, vraagt hij aan ons een beurs. Vervolgens gaan Jeannie, Rosena of Frank bij de leerling en de verblijfplaats van de familie langs, om te checken of ze inderdaad geen geld hebben en de familie gemotiveerd genoeg is. Daar gaan een aantal interviews overheen. Meisjes hebben een voorkeur, omdat met name voor hen het moeilijk is educatie te krijgen, maar onder de strikte belofte dat ouders haar gedurende de hele week naar school laten gaan en niet thuis houden om te werken. 
Is de leerling goedgekeurd, dan krijgt hij schoolgeld, een uniform en boeken, maar de contiuiteit van de beurs hangt van de schoolresultaten af. Gooien ze er met hun pet naar, krijgen ze een waarschuwing, maar als het niet verbetert, gaat de beurs het trimester erna naar een kind dat wel wil werken. Het team gaat ieder trimester langs om met de kinderen en docenten te praten. 
We hebben lang gepraat over toekomstige projecten, met name gericht om kinderen die met onze beursen hebben gestudeerd, maar net niet goed genoeg zijn om naar de universiteit kunnen, te begeleiden in een vakgerichte opleiding. Ook is het belangrijk om hen in hun studiekeuze te begeleiden, want voor veel kinderen stopt hun wereld als hun schoolresultaten net niet goed genoeg zijn.

Maandag

Om 9.30 u zouden we worden opgehaald door Jeannie en Rosena. Om 9.00 u stonden ze voor de deur......ik denk dat dat de eerste keer is dat iemand eerder kwam dan afgesproken, maar Jeannie komt dan ook uit Zimbabwe :) Even voor half tien reden we weg. De eerste halte was de peoples om schriftjes te kopen voor de kinderen. Vandaaruit reden we door naar Thiolo, een van de scholen waar Medulawi 16 kinderen sponsort. 7 hebben er net eindexamen gedaan, waarvan alleen helaas de dove jongen niet is geslaagd. 
We werden ontvangen door het hoofd, die al op ons stond te wachten. Hij had alle cijferlijsten netjes klaarliggen, en na een praatje werden we naar de bieb geleid, waar 7 van de door Medulawi gesposorde kinderen op ons zaten te wachten (2 waren ziek, en de rest had vrij na hun examen). Ze hadden een meerstemmig lied voor ons ingestudeerd om ons te bedanken. Hierna konden we ze vragen stellen. Veel van hen worden alleen door hun moeder opgevoed, omdat hun vader of dood is, of bij een andere vrouw. De mannen hoppen nog wel eens van vrouw tot vrouw, maar laten haar zonder suport voor de kinderen achter. Ook waren er een aantal wees, waaronder een dove jongen die hoopte dat hij later voldoende geld zou verdienen om zijn zusje te onderhouden. Hierna kregen we een rondleiding. Hoewel dit schoolhoofd alles goed op een rijtje heeft, is er gewoon heel erg weinig geld. In het scheikunde lokaal zijn geen stoelen, de bureaus zijn aftands en versleten. Er zijn te weinig boeken en veel te weinig computers. De jongens en meisjes slapen met 8 stapelbedden aaneengeschakeld zonder privacy. Hoewel hier meisjes meer en meer gestimuleerd worden om ook naar school te gaan, is het huidige aantal maximaal omdat er niet meer slaapplekken zijn. 
Na de rondleiding gingen we nieuwe kinderen selecteren. Deze kinderen waren door het schoolhoofd al voorgeselecteerd omdat ze hun schoolgeld niet konden betalen en wel goed hun best deden. Ze werden stuk voor stuk door Rosena geinterviewd over hun motivatie en over hun thuissituatie. In de komende maand zullen hun dorpen een verrassingsbezoek krijgen om te verifieren of de door het kind gegeven informatie inderdaad klopt. Is dat zo, dan mogen ze studeren op een beurs van Medulawi. Wel moeten ze dan zorgen dat ze ieder trimester slagen voor hun examens. Terwijl Rosena de interviews afnam, zaten wij buiten met de kinderen te praten. Veel willen graag dokter of verpleegster of docent worden, maar een aantal heeft een orgineler plan. Eentje wilde vliegveldmedewerker worden zodat hij veel mensen uit andere landen zou ontmoeten, een meisje wilde net als ons worden :) 

Na Thyolo gingen we naar Lucenza. De school heeft daar de afgelopen jaren veel problemen gekend door een slecht functionerend schoolhoofd, maar is het laatste jaar onder een nieuw schoolhoofd heel erg opgeknapt. Het laatste jaar heeft Medulawi daar 6 kinderen gesponsord, waarvan er 1 nu net eindexamen heeft gedaan, en is geslaagd. De ontvangst was niet zo goed georganiseerd als in Thyolo, mar het schoolhoofd werd teruggehaald uit zijn lunch en heeft ons netjes te woord gestaan. Ook hij had alle resultaten netjes op een rij. De 5 kinderen werden snel bijeengehaald. De meeste zaten in de tweede en waren heel verlegen, maar allemaal hadden ze een droom. 1 wilde graag politiek journalist worden, een ander radio-omroeper. Hij had inmiddels een eigen radiostation op de campus opgezet. 
We werden rondgeleid over het terrein dat een verrassende overeenkomst liet zien met Thyolo. De slaapzalen waren hier beter georganiseerd, 4 bedden per klein kamertje zodat ze iets meer privavcy hadden. We zagen de keuken waarin in enorme kookpotten nsima, pumpkin leafs en bonen werden bereid. Ook zagen we hun eigen maismaler, zodat ze nsimameel kunnen maken. Omdat we wat achter liepen op schema, was er geen tijd om hier nieuwe kinderen te selecteren, een taak waarvoor Rosena binnenkort zal terugkomen.

De laatste stop was de DAPP vocacional training in Mikolongue. Daar werd ons hart echt gestolen. Wat een briljant opgezette training! Hier heeft Medulawi op dit moment geen kinderen, maar wordt hopelijk een project van de toekomst. De opleidingen duren hier tussen de 6 en 24 maanden en leiden je op tot loodgieter, timmerman, naaister, kapster, stoffenmaakster etc. Maar binnen de opleiding krijgen de jong-volwassenen ook les in het opzetten van een eigen zaakje en alles wat erbij komt kijken zoals accountancy en marketing en het gebruik van computers. Daarnaast krijgen ze scholing in onderwerpen als HIV transmissie, man-vrouw relaties, politieke vorming en gastvrijheid. Aan het einde van de opleiding krijgen ze een basis set met de benodigde gereedschappen mee, zodat ze meteen aan de slag kunnen. Op deze manier hebben ze sinds 1997 al 5000 studenten opgeleid. De studenten wonen intern en worden geselecteerd op basis van motivatie en deelname aan de gemeenschap. Ze zijn geheel verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het dagelijkse leven, verbouwen zelf hun eten en maken zelf schoon. We kregen een rondleiding langs alle verschillende opleidingen (10 in totaal) waarbij we keer op keer heel hartelijk werden verwelkomd. Dan zie je dat dit echt jong-volwassenen zijn die inmiddels stevig in de maatschappij staan en een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben. 

Dinsdag

De ochtend begon met een uitgebreide bijeenkomst tussen Rosena, Jeanie en mijzelf, om alle activiteiten van Medulawi eens goed op een rijtje te zetten. Er werden goede afspraken gemaakt over wat er nu precies wel en niet gefinancierd wordt voor de kinderen, en er werd uitgebreid over de toekomst gesproken. Op dit moment financieren we na gisteren 38 kinderen op de middelbare school, en op dit moment 3 op het teachers college, waarvan er 1 vrijdag afstudeerd. Omdat het zo belangrijk is ook verdere scholing na de middelbare school te krijgen, werd afgesporken deze kinderen daar zoveel mogelijk in te begeleiden. Doordat het 5 maanden duurt voordat ze hun eindexamen resultaten krijgen, en dan vaak ook nog 8-18 maanden voordat ze in een vervolgopleiding terecht kunnen, komen veel van deze kinderen toch weer terug in hun oude maatschappij. Jeannie, Frank en Rosena gaan ons helpen toch in contact te blijven met deze kinderen, zodat we ze ook erna nog kunnen helpen.
Behalve deze afspraken hebben we ook nog enthousiaste plannen gemaakt over projecten die ik persoonlijk/ via medulawi acties kan financieren. Een van de problemen is dat er in Malawi nauwelijks maandverband is, en dat dat heel duur is. Daardoor blijven meisjes vaak thuis als ze ongesteld zijn. Ik heb opgezocht hoe je uitwasbaar maandverband kunt maken, en Jeannie gaat dit thuis proberen. Dan gaat ze stof en klitteband kopen en met de meisjes van de DAPP vocational training deze in elkaar zetten en verspreiden onder onze studenten in Thiolo en Luzenza. Hopelijk wordt dit een succes, en kunnen de naaisters op deze manier een eigen inkomen gaan genereren. Ook bespraken we ideeen over het sponsoren van Thiolo school door bv oude computers en laptops in te zamelen, en de DAPP timmermannen te vragen stoelen te maken. Een ver toekomst plan is het bouwen van een extra meisjes slaapzaal, zodat er meer meisjes naar school kunnen, en er ook iets meer privacy voor ze is. Maar dat is op dit moment nog toekomst muziek, want die kosten zijn waarschijnlijk rond de 8-10.000 euro. 

Na dit overleg gingen we naar de DAPP teachers training in Amalika. Daar staat in de middle of nowhere een ander fantastisch project. 
De DAPP teachers training duurt 2,5 jaar en leidt studenten op to docent voor de kleine gemeenschappen. De opleiding bestaat uit 8 periodes
De eerste periode duurt 3 maanden en heet 'de wereld waarin wij leven'. Hierin leren ze de huidge politiek en geschiedenis van de wereld, inclusief de topografie. Deze wordt gevolgd door drie maanden ' Malawi ons land' waarin ze niet alleen de politiek, geschiedenis en cultuur van Malawi leren, maar ook kleine ondrzoekjes in de dorpjes moeten doen, zoals uitvinden waarom kinderen niet naar school gaan. Hierna is er 6 maanden teachers practise en theorie, waarin ze zichzelf in de overige vakken bekwamen, en lesgeven in het community centre in de buurt. Hier leren ze de analphabeten lezen en schrijven en geven ze lessen aan de kinderen. Hierna is er examen. 
Na het examen doen ze 4 weken construction time, waarin ze leren huizen repareren, schilderen etc. Omdat de docenten worden uitgezonden naar kleine afgelegen gebieden, moeten ze in staat zijn kleine dingen die kapot zijn zelf te repareren, zodat het gebouw niet komt te vervallen.
Dan bereiden ze zich 2 maanden voor op hun laatste jaar. Hierin krijgen ze les over gezondheid, jeugdclubs, vrouwengelijkheid etc en denken ze na over een project dat ze in hun laatste jaar willen uitvoeren. Dat laatste jaar gaan ze daadwerkelijk onder supervisie van een mentor lesgeven in en afgelegen dorp waar ze ook hun project gaan uitvoeren. Di project kan van alles zijn, van het invoeren van remedial teaching om ook de slechtste leerlingen op niveau te houden tot een gezondheidsproject in het gezondheidscentrum. 
Na dit jaar zijn ze klaar voor hun examen. Als ze dit halen worden ze door de regering uitgezonden naar een school in een afgelegen gebied. Ze hebben zelf geen keus waar ze komen te werken, en kunnen ook op willekeurige momenten in hun leven in een heel ander dorp geplaatst worden als dat nodig mocht zijn. Als je liever lesgeeft in een stad, mag dat soms na een paar jaar. Je geeft dat in je voorkeur aan, maar de mening van de regering is doorslaggevend. 
De docenten van de DAPP training zijn erg geliefd, en vinden allemaal binnen enkele maanden na hun afstuderen werk. Dit jaar zijn er 64 van de 70 leerlingen geslaagd, waaronder 1 medulawi meisje. 
Na dit inleidende verhaal werden we door 5 studenten over het terrein rondgeleid. Zo hadden we tijd om met hen te praten. De meesten wilden inderdaad graag in een afgelegen gebied lesgeven, omdat ze zo meer voor de community konden betekenen. Kosi wilde graag een ladder zijn, waarlangs de jeugd omhoog kon klimmen om hun dromen waar te maken. Alleen Rosa wilde liever in de stad lesgeven, maar ze wist dat dat hooguit pas over een aantal jaar zou kunnen. 
Tijdens de opleiding wonen de studenten intern en zijn ze net als bij de vocacional training zelf verantwoordelijk voor hun eten en slaapplaatsen. Ze worden met zijn 5 en ingedeeld in een groepje, wat je familie wordt voor de rest van je opleiding. Met dit groepje eet je, en woon je samen. Het idee is dat waar je goed in bent, je de rest mee kunt helpen, zodat je als groep elkaar er doortrekt. Mooi streven toch ? 
Woensdag
Om 7.30 vertrok de lift naar het ziekenhuis, waar we vandaag een dagje zouden meelopen. De overdracht van 8.00 verliep als 5 jaar geleden, met 1 groot verschil: er waren maar 2 kinderen overleden die nacht! Dat komt enerzijds omdat we nu niet in het Malaria seizoen zitten en er ook nog voldoende eten is, maar anderzijds is het hen in de afgelopen 5 jaar gelukt de kindersterfte van 7% naar 4,5% terug te dringen. Na de overleden kinderen werden de special cases voorgedragen. Een jongetje van 9 met verdenking op tetralogie van Fallot, later bevestigd. Deze toch ernstige hartaandoening wordt in Nederland meestal in de eerste weken of maanden ontdekt. Deze jongen leefde zijn hele leven al met zuurstof tekort en had daardoor zo'n hoog bloedgehalte opgebouwd dat zijn hersenvaten verstopt waren geraakt en hij een herseninfarct had gehad. Dat was de reden om naar het ziekenhuis te komen. 
Die ochtend liepen we met Neil mee, het hoofd van de afdeling. Wat een kennis heeft die man, en hoe onderwijs minded! Er zijn momenteel 7 kinderartsen in Blantyre, waarvan er 5 Malawiaans zijn! ook zijn er 5 arts assistenten in opleiding. Met zijn 12 zijn ze het best bezette ziekenhuis van Malawi, waar ze met zijn allen voor 280-500 kinderen per dag zorgen, plus de EHBO en poli. In totaal zijn er 12 kinderartsen in Malawi, dat bijna net zoveel inwoners heeft als Nederland ( waar we zo'n 1100 kinderartsen hebben) . Dan hebben we het in Nieuwegein met zijn 17en maar makkelijk! Maar langzaamaan wordt het beter. Waar er 5 jaar geleden maar 1 malawiaanse kinderarts was, zijn dat er inmiddels dus 10, en zijn er meederen in opleiding. In de rest van het land worden de kinderen door clinical officers behandeld, die in totaal 3 jaar gestudeerd hebben. Dat leidt tot veel onnodig antibiotica gebruik, iets wat je ze door hun korte opleiding en door het ontbreken van diagnostische mogelijkheden ook niet kwalijk kunt nemen. 
Na de visite kreeg Neil hoog bezoek: een afvaardiging van de Nigeriaanse regering kwam kijken naar het nieuwste project in het ziekenhuis: het kindermishandelingscentrum. Een mooie gelegenheid voor ons om daar ook een rondleiding te krijgen. En wauw! wat hadden ze dat mooi opgezet! Helaas worden er dagelijks kinderen verkracht, en was de noodzaak voor een dergelijk gebouw hoog, maar met een goede investeerder hebben ze een mooi programma weten te bouwen. Bij binnenkomst gaan de kinderen eerst spelen met de zuster, die al spelenderwijs de anamnese probeert af te nemen. In de speelkamer zit zelfs een eenzijdige doorkijkspiegel, zodat vanuit de aangesloten ruimte anderen mee kunnen luisteren naar de anamnese. Vandaaruit gaan ze naar de onderzoeksruimte, waar ze worden onderzocht en waar bloed wordt afgenomen. Hier krijgen ze waar ze voor komen: de PEP om de kans op HIV transmissie af te nemen, en antibiotica en de morning after pil. Daarna krijgen ze counseling, en de psychologe begeleid ze tot aan het eventuele proces. Ook brengt zij een bezoek aan het dorp om te kijken of het kind daar nog wordt geaccepteerd, en om anders de andere inwoners te doceren dat het kind er niets aankan doen. Ook is er op afroep een politieagent beschikbaar, zodat ze meteen aangifte kunnen doen. Toch leidt 1 op de 4 zaken maar tot een rechtzaak, omdat dat vaak door dreigementen vanuit de gemeenschap wordt tegengehouden. En waarschijnlijk zijn de kinderen die naar het ziekenhuis komen nog maar een fractie van het daadwerkelijke aantal verkrachte kinderen.......
In de middag liepen we weer een ronde mee, ditmaal vooral langs de zieksten. Eerst langs Moyo, de ondervoedingsafdeling. Hier lagen dit keer maar 15 kinderen! De afdeling is uitgebreid sinds mijn vorige bezoek en ziet er nu veel beter uit. Gelukkig is het een goed etens jaar, en valt het aantal opnames op dit moment dus heel erg mee. 
De neonatolgie is het meest toe aan een verbouwing. Daar liggen momenteel zo'n 40 kinderen in een heel kleine ruimte dwars door elkaar. Op oude Nederlandse opvangtafels liggen gemiddeld 3-4 kinderen, afhankelijk van hun grootte. Met de komst van bubbel CPAP, een soort van beademing zonder beademingsbuisje, hebben ze weliswaar wat meer mogelijkheden gekregen, maar onder de 1200 gram is je kans om te overleven vrijwel nihil. De ruimte zelf is een soort natuurlijke couveuze geworden met zoveel mensen in een kleine ruimte....De ruimte zit verder vol moeders die met de hand melk uit hun borsten aan het drukken zijn , om hun kleintje via de sonde te kunnen voeren. Malawi heeft het grootste percentage te vroeg geborenen, waarschijnlijk door de slechte gezondheids toestand van de moeders, gecombineerd met veel te lang hard doorwerken in de zwangerschap. Na deze ronde was het klaar, we waren op van al onze nieuwe indrukken! 
Die avond gingen we foccacia's bakken bij Abby, een leuk meisje uit Engeland. Ze had de taxichauffeur ook uitgenodigd met zijn dochter van 16 en zijn zoon. Zijn dochter deed bijna eindexamen en wil dan dokter worden. Dan moet je tussen de 6-18 punten hebben, maar dat was zeker geen probleem. Ook Nkosi, de taxibestuurder had grote dromen: hij wilde politicologie gaan studeren en dan het liefst minister president worden. In een geanimeerd gesprek kon hij ons haarfijn vertellen hoe het huidige systeem faalde, en wat hij allemaal zou veranderen als hij daar ook de macht toe zou krijgen. Het was een heel gezellige avond met weer wat meer inzicht in het Malawiaanse leven! 

Dinsdag: Kamuzu Hospital

Vandaag gingen Jara en ik naar het ziekenhuis in Lilongue waar Medulawi een zuster sponsort.
We begonnen met de overdracht, waar de 4 kinderartsen, de clinical officers en de medisch studenten jaar 3 allen bij aanwezig zijn. In tegenstelling tot in Blantyre worden hier niet alleen de overleden kinderen benoemd, maar ook de allerzieksten. Dit alles onder leiding van Hans, een duitse dokter die hier 2 jaar geleden samen met Rachel begonnen is, en het timide publiek continu met basaal fysiologische vragen bestookt..... ( maar hoe werkt CPAP dan? hoe zit dat precise met resus antagonisme? ) Prima om bij de les te blijven. Na de overdracht kwam Rachel aan, wiens dochter momenteel malaria heeft. Wat was het leuk om haar weer te zien!!!!! Dan zijn 5 jaren snel overbrugd. 
Jackie, de zuster die we gesponsord hadden, was speciaal van haar vakantie terug gekomen om ons te ontmoeten. Hoewel ze helaas heeft besloten om met haar man en kinderen terug te gaan naar Kenia, was het heel leuk haar te leren kennen. Wat een mooi mens! Toen ze vorig jaar begon, gingen er regelmatig kinderen dood zonder dat iemand het doorhad. Doordat ze de kamers daar anders heeft ingericht en alle zusters heeft getraind in de acute opvang, is het sterfte cijfer echt omlaag gegaan. Nu worden de kinderen verdeeld in 4 gradaties van ernst, en kunnen de zusters zelf een reanimatie starten, iv lijnen prikken, en zuster Jackie intubeert indien nodig. Vervolgens leert ze de ouders op de hand te beademen, die dat dan 24 uur per dag moeten volhouden. Een jongetje heeft zo een week beademing overleeft, vertelt Jackie trots. Dat Jackie een begrip is, is ons al snel duidelijk. Overal waar ze komt, wordt ze stralend ontvangen, en zijn mensen oprecht teleurgesteld als ze vertelt dat ze hier alleen is om ons rond te leiden. Wat jammer dat ze terug gaat! Maar wat een jaar Jackie aan Kamuzu en ons geleerd heeft, is dat een drijvende kracht met extra opleiding, een heel team kan meetrekken. 
We beginnen de rondleiding bij Baylors. Dit is een Amerikaanse organisatie die overal in Afrika helpt met de HIV zorg. In Lilongue verzorgen ze alle HIV en TB consulten, en de wachtkamer zit dan ook vol. Zij helpen ons bij de financiele organisatie rondom de aanstelling van de verpleegkundige, zodat het geld van Medulawi niet op de grote hoop van het ziekenhuis komt, maar als losstaand extra contract wordt gezien. Ellie, een Amerikaanse die er reeds 2 jaar werkt, kon ons goed bijpraten. Een andere gedreven ziel.
Na Baylors kregen we een rondje ziekenhuis. Hoewel het heel duidelijk is dat hier minder dokters, geld en voorzieningen zijn dan in Blantyre, is alles redelijk goed georganiseerd. 
Bij binnenkomst op de EHBO is er een goed triage systeem door verpleegkundigen, die de kinderen naar ernst verdelen. Ben je heel ziek, dan gaan je naar de emergency opvang. Daar heeft Jackie veel gewerkt en veel training gegeven. Ook nu zijn 2 verpleegkundigen hard bezig iedereen van een infuus te voorzien en zo nodig antibiotica, vocht, glucose, anti-epileptica , CPAP of voeding te geven. Als ze er niet uitkomen wordt er een dokter bijgeroepen, maar veel van deze dingen worden zelfstandig uitgevoerd. Ben je minder ziek, dan kun je even wachten, en wordt ondertussen je bloedgehalte en bij koorts malaria getest. Daarna wordt er gekeken of je moet blijven, en zo ja hoe ziek je bent en dus op welke afdeling je moet komen. 

Er is een soort van intensive care waar 6 kinderen ieder in een apart bed aan de CPAP liggen. Dit zijn de allerzieksten, die in Nederland bijna allemaal aan de beademing zouden liggen. Dan is er de special care, waar ook heel zieke kinderen liggen, soms aan de CPAP, soms omdat ze buiten bewustzijn zijn, door bv cerebrale malaria. Hier is de sceptor van Jackie het duidelijkst: overal hangen papieren bordjes met wat er precies te vinden is , of zou horen te staan, en er liggen diverse logboeken om precies bij te houden wie er ligt, wat voor onderzoek hij/zij moeten hebben, wie er transfusies hebben gehad en wie het niet heeft overleefd en waarom. Hopelijk blijft dit systeem bestaan na het vertrek van Jackie...... Ben je aan de beterende hand, dan verhuis je naar de red zone, vanwaaruit je naar huis kunt worden ontslagen, of als je langduriger zorg nodig hebt, dan kun je naar de medical zone. Naast deze afdeling is er de nursery voor 0-6 maanden, waar helaas 's nachts geen personeel voor is, zodat de ziektste kleintjes tussen de grotere kinderen op special care komen te liggen. Ook is er een neonatologie afdeling met ook hier een verdeling in zorgbehoefte: high care met CPAP etc, medium care en kangaroe care. Kangaroe care liggen de moeders wekenlang in een ruimte met 10  anderen tot hun kleintje groot genoeg is om mee naar huis te gaan. 1500 gram is voldoende. De neonatologie ligt om opnieuw het personele bezettings tekort boordevol: hier is een gehele extra leegstaande ruimte, maar door te weinig verpleging kunnen ze deze niet gebruiken. Ook hier is er met name 's nachts en in het weekend veel te weinig verpleging, waar de 40-50 premature kinderen ( vanaf 700 gram) en andere echt zieke neonaten het vaak met 1 verpleegkundige moeten doen. Vandaar dat er een heel pleidooi werd gehouden of we niet juist hier nog een verpleegkundige zouden kunnen sponsoren. De reden dat er te weinig personeel is, is dat deze plaatsing volstrekt buiten de afdeling omgaat. De regering bepaalt, en vergeleken met andere ziekenhuizen komt Lilongue er niet eens zo slecht vanaf. Blantyre heeft er inmiddels 70 doordat ze ook een stukje opleiding hebben, Lilongue heeft verspreid over 11 afdelingen 50 in totaal voor 7 keer 24 uur zorg. Dat is natuurlijk al veel beter dan enkele jaren terug, maar als je rekent dat dat er 50 zijn voor de fulltime zorg van 500 kinderen die vaak een stuk zieker zijn dan in Nieuwegein, terwijl we daar ruim 80 verpleegkundigen hebben voor 40 kinderen, zijn dat er meer dan 950 te weinig.....Dan is het toch mooi om te zien dat 1 goede verpleegkundige die er iedere dag van 8.00-1800 is, echt een verschil maakt.  
De laatste afdeling die we bezochten was de ondervoedingsafdeling, die wordt gerund door 2 heel fanatieke clinical officers. Clinical officers hebben een trainig van totaal 3 jaar gehad, waarna ze overal in malawi in health centres als volledig zelfstandige dokters functioneren, maar voor een veel minder salaris. Er is nu het idee om ze een eventuele specialisatie training aan te bieden waarin ze bv 3 jaar kindergeneeskunde training kunnen krijgen. 1 jaar in Blantyre, 1 jaar in Lilongue en 1 jaar in de periferie ( denk klein ziekenhuis in de middle of nowhere). Dat zou de kinderzorg in Malawi zeker te goede komen! 
Hierna was de rondleiding van enkele uren klaar. De stethoscopen, saturatiemeters en gele infuusnaaldjes werden met heel veel blijdschap aangenomen. We lunchten in het ziekenhuis met Hans, waar we uitgebreide ideeen uitwisselden. Hij wilde in Duitsland ook wel fondsen gaan werven voor Medulawi, om te kijken of we met zijn allen toch een tweede verpleegkundige erbij kunnen krijgen. 
Na de lunch liepen we naar de bloedtransfusie, en apart heel goed geregelde organisatie met een eigen gebouw in de buurt van het ziekenhuis. Hier werden we met open armen ontvangen, hoewel de bloeddrukmeet- en prikzuster niet de meest vrolijke persoonlijkheid van Malawi was. Mijn bloeddruk was eigenlijk te laag (95-57)....maar met heel veel smeken en overmeten mocht ik uiteindelijk 1 kinderzakje bloed van 250-300 ml geven.  Over 2 zakjes viel niet te discusseren.... 20 minuten later en 2 glazen mierzoete Sobo later, liepen Jara en ik weer naar buiten, de bandende zon in.... dat zorgde natuurlijk voor wat duizeligheid bij allebei....maar wie zeurt daarom als je een leven kunt redden.....

Woensdag

Omdat er nog teveel te regelen was, besloten we ipv op safari in Zambia te gaan,meer in de buurt te blijven en met het team alhier te vergaderen. En dus zaten we om 8.30 met Peter Kazembe en Elly van Baylors, Rachel, de hoofdzuster en Hans vanuit het ziekenhuisen Jara en mij om de tafel om de plannen van komend jaar door te spreken. De sollicitatie procedure voor de vervanging van Jackie was inmiddels gestart, en er waren twintig kandidaten. Iedereen washet ermee eens dat een extra verpleegkundige voor de neonatologie ook een echte vereiste was, en hopelijk met wat kerstdonaties die soms bij Baylors binnenkomen, wat extra werving van Medulawi en voor Medulawi door Hans gaat dat ook inderdaad lukken. Ook werd de meerwaarde van een Jackie met een intensive care training zeker gezien, en gaat Rachel onderzoeken hoe duur het is om een verpleegkundige een paar maanden in Zuid Afrika te trainen. Een ander probleem op dit moment is de totale onbetrouwbaarheid van de toelevering van essentiele medicatie die normaal door de regering wordt vergoed. Dan is er opeens wekenlang geen enkel antibioticum. Baylors stelde hierop hun noodpotje ter beschikking voor dit soort calamiteiten, waar die dan uit betaald kunnen worden. De pot kan dan weer worden aangevuld met donaties die vaak ook via Baylors binnenkomen, maar die incidenteel ook door Medulawi of mijzelf gedaan kunnen worden. Een persoonlijke interesse is de afwezigheid van handenalcohol, op afdelingen waar allerlei virussen en bacterien hoogtij vieren. Voor zo'n 50 euro per maand kan iedere dokter en verpleegkundige ervoor zorgen dat de besmetting van kind op kind, dat hier echt een groot probleem is, fors wordt teruggedrongen. Tegen het delen van het bed door meerdere patienten is natuurlijk geen handenalcohol gewassen, maar behalve in het malaria seizoen lijkt dit wel mee te vallen. Misschien een leuk project voor het St Antonius, waar het afgelopen jaar hygiene de allerhoogste prioriteit had. 
Hoe dan ook, een vruchtvolle bijeenkomst, al was het maar alleen om Baylors en de kinderafdeling weer met elkaar om de tafel te hebben en te kijken hoe vanuit daar geholpen kan worden :) 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten